BEZOWI@MOTION: Safari po hindusku

Macharadźa, (a w zadadzie macharana, jak go tutaj nazywają) rozsiadł się wygodnie na skórze tygrysa i z lubością zaczął przyglądać się tancerkom. Polowanie zakończone. Kolejna miniatura na ścianę, jeden trup więcej do wypchania, satysfakcja, że i tym razem mu się udało. Trudno, żeby nie, skoro na jego sukces pracowała cała rzesza ludzi. Teraz może spokojnie sobie odpoczywać w swoim Monsunowym Pałacu i snuć kolejne marzenia sybaryty. Ten pałac postawił sobie z tym samym rozmachem, co zwykle. Pięciuset ludzi musiało stworzyć żywy łańcuch, żeby dostarczyć mu wodę na sam szczyt. A wysoko zapragnął zamieszkać – ponad monsunowymi chmurami. Byliśmy, widzieliśmy i współczuliśmy wszystkim tym, którzy musieli spełniać zachcianki macharany.

Dziś pałac nie jest już tak bardzo niedostępny. Prowadzi do niego wąska, wijąca się przez rezerwat przyrody droga. Bezpieczeństwa jego mieszkańców – pięciu lampartów, stada niedźwiedzi, zastępów wiewiórek, małp, węży i masy ptaków – strzeże dziś kasa biletowa. Prosto spod niej, na sam szczyt ruszają jeepy wypełnione hindusami, którzy niczego tak się nie boją jak chodzić piechotą. Wizyta w rezerwacie, owszem, ale pięć kilometrów w górę mogą pokonać tylko na wygodnych siedzeniach, słuchając indyjskiej muzyki na pełen regulator. W ten sposób ich szanse na spotkanie dzikich zwierząt bliskie są zeru, nie licząc rodziny „dachowców” zamieszkujących monsunową rezydencję maharadży. Niemal musieliśmy użyć siły, o podniesionym głosie już nie wspominając, żeby móc wejść do rezerwatu na własnych nogach.