BEZOWI@MOTION: SPACERY DŁUŻSZE I KRÓTSZE

Planowanie z hamakiem w tle

Nie po raz pierwszy udowodniliśmy sobie, że najlepiej nam się planuje czy rozmawia w towarzystwie dzieci w...terenie. Zainspirowani ideą mikrowypraw ambitnie podeszliśmy do tematu i weekend spędziliśmy na rowerze, poszukując niecodzienności wokół nas. Kiedy zbliżała się już pora leżakowania mieliśmy do wyboru: dyndające na fotelikowych pasach dzieciaki lub chwilę przerwy. W Zielonym Jazdowie czekały na nas hamaki i czas na doprecyzowanie logistyki dla naszych wypraw.

Przerwa w programie.

Rower ma wiele zastosowań.

Nasz całodzienny ekwipunek. Siaty z jedzeniem zostały pożarte przez Maxa i Melakę.

A zapewniał nas, że nie zaśnie...

Przygoda czeka w Warszawie

Stęskniliśmy się za rzeką. Zatem znów wyruszyliśmy w stronę Wisły. Wędrówka nie trwałą długo, ledwie kilka godzin. Ale poczuliśmy się jak na wakacjach. Po krajobrazie sądząc - pustynie, górskie szczyty, jedna twierdza - wylądowaliśmy gdzieś między Syrią a Afganistanem.

Jak nie rowerem, to komunikacją publiczną i na własnych nogach - to podstawa, żeby poczuć przygodę.

Najpierwszy ja! Chwilę po zdobyciu szczytu - podejścia pod górę w przejściu podziemnym BEZ podjazdu dla wózków.

W terenie bardzo chwalimy sobie nasz napęd 4 na 4.

Maaaaamo, nieeee! Tramwaj cię przejedzie!

Na pustynię też dotarliśmy.

W Karawanie z Nomadami, czyli jak zaczęliśmy sezon rowerowy.

Fotelik rowerowy ułatwia życie. Przyczepka co prawda nieco je komplikuje (zwłaszcza jak się mieszka na ósmym piętrze, ze stromym podjazdem, a przyczepka nie przechodzi przez drzwi jeśli się jej nie złoży) ale na dłuższe trasy jest jak znalazł. Nam najczęściej służy jako pojemny bagażnik, w któy wrzucamy wszystkie potrzebne bambetle. Albo schron dla dzieci, na wypadek, gdyby zaczeło padać.

Ale na Karawanie Nomadów poznaliśmy mnóstwo osób, dla którym dodatkowe dwa koła umożliwiły podróżowanie z dziećmi w naprawdę dalekie strony.

Nasza przyczepka w pełnej krasie.

W oczekiwaniu na wyjazd Karawany.

Dmuchawce, latawce...

Trudno uciec przed maminym obiektywem.

Jak widać, kiełbaski były z prawdziwego ogniska;)

Oznaczeni.

Dla każdego coś miłego.

Militarnie pod Warszawą

Jak uszczęśliwić dwójkę dzieci w długi majowy weekend? Wystarczy zabrać je około trzydziestu kilometrów na północny zachód do Twierdzy Modlin stojącej dumnie u zbiegu Wisły i Narwi. Z powodu późnej wiosny na majówkę cały fort skąpany był w bieli kwitnących kwiatów. A w dodatku...puściutki. Odpowiedź na pytanie "gdzie wszyscy się podziali, skoro jest tak piękna pogoda i wolne" dostaliśmy wracając do Warszawy, kiedy liznęliśmy zaledwie mega-korek wracający z północy kraju.

Szczęście absolutne

W nastrojonych wnętrzach Twierdzy Modlin. To tu kręcili film "C.K. Dezerterzy"

Takie tabliczki nas zawsze przyciągają

Ciemno, wilgotno, brudno i widmo nieznanego żołnierza, który zginął w podziemiach.

Na nieszczęście rodziców, ku radości dzieci - takie parapety są bardzo kuszące.

Zamarzyła się nam przeprowadzka.

A tak to wygląda z zewnątrz.

Tu schodzą się dwie rzeki.

W Twierdzy Modlin nudzić się nie sposób.

Element obowiązkowy - śniadanie (drugie) na trawie.

Wybryki Melaki ukróciły dopiero ramiona taty.

Nasz ekwipunek w pełnej okazałości czyli na "gnola".

Blaszany Żołnierzyk

Jest gdzie się gubić.

Plac zabaw? No daj spokój mama, tu jest fajniej!

I w górę i w dół...i w górę....do utraty tchu. Za Melaczką.

Na dobranoc.

I dzień dobry.

Znów drodze!

Zima się nam strasznie w tym roku wydłużyła. Kiedy tylko śniegi stopniały (na zawsze zapamiętamy śnieżycę na Wielkanoc) a dzieci wreszcie przestały chorować wypełzliśmy z naszej nory w szeroki świat.
W maju. Cóż...
Nieopodal Warszawy rozciągają się urocze krajobrazy Puszczy Kozienickiej. Nieopodal niej rzeki: Radomka Stara i Radomka Nowa oblewają niewielki płachetek pól i lasów oraz poukrywanych wśród nich gospodarstw. Ten teren wybraliśmy na nasze pozimowe rozciąganie.

Pierwsze kroki w wiosnę

Czy jest tam kto?

Pasieka spora, ale, jak się okazało - wypszczelona. Miodu w tym roku nie będzie?

Miejsce jak z bajki...Tima Burtona;)

Tą lalką dawno już nikt się nie bawił....

Pierwsza jesienna

Kiedy wyjeżdżaliśmy do Indii za oknem w zasadzie można było szukać lata. Wróciliśmy do jesieni: lepkiej, wilgotnej, kolorowej i osnutej mgłami. Idealne warunki na niedzielną wyprawę!
Trasa była krótka - przydomowa. Sprzętów w zasadzie nie mieliśmy żadnych, nie licząc żelaznego wyposażenia rodzica w postaci pieluch, chusteczek, chusty. Plus aparat.
Młode uzbrojone w badyle, które zależnie od miejsca były karabinami, mieczami bądź wędkami, szperały z radością po chaszczach i zakamarkach. A Alex cykał z lubością, utrwalając kolory jesieni.